Τα τελευταία χρόνια η τοπική οικονομία στη Θεσσαλονίκη, έχει φτάσει στα όρια της φτώχειας! Αυξάνεται συνεχώς το ποσοστό των πολιτών που δεν εργάζονται και δεν συμμετέχουν στην οικονομία, ή εργάζονται σε πρόχειρες και μη μόνιμες δραστηριότητες. 

Η σημαντική υποχώρηση του ΑΕΠ σε σύγκριση με το παρελθόν το επιβεβαιώνει!

Το επιβεβαιώνουν όμως και οι ιδιοκτήτες των εστιατορίων, καφέ, καταστημάτων της πόλης, αλλά και ιδιοκτήτες της τουριστικής Χαλκιδικής, ακόμη και των καταστημάτων που φαίνονται γεμάτα από κόσμο, γιατί ο πελάτης τους δεν ξοδεύει πλέον χρήματα όπως παλιά. Ακόμη και οι τουρίστες που επισκέπτονται τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική είναι χαμηλής οικονομικής κατάστασης, δηλώνοντας, “εδώ είναι σχετικά φθηνότερα από αλλού”! 

Όλα αυτά αποδεικνύουν το χαμηλό οικονομικό επίπεδο στο οποίο διαβιώνουν οι κάτοικοι της περιοχής μας! 

Ομάδες πολιτών, που πιστεύω ότι αγαπούν την πόλη τους, με τη συμμετοχή και κάποιων καθηγητών πανεπιστημίων, αντιδρούν, διαμαρτύρονται και οργανώνονται με φανατισμό συνήθως απέναντι σε μεγάλα έργα, που η Πολιτεία ή ο Δήμος έχουν προγραμματίσει για να κάνουν τη Θεσσαλονίκη καλύτερη, πιο ισχυρή οικονομικά και πιο σύγχρονη. Είναι αλήθεια όμως, ότι δεν ακολουθείται και ο πιο σωστός δρόμος στις αποφάσεις υλοποίησης σημαντικών έργων. 

Οι ομάδες αυτές αντιδρούν εκφράζοντας ευαίσθητα και συναισθηματικά επιχειρήματα, για τα δέντρα, το πράσινο, την οικολογία, τα αρχαιολογικά ευρήματα, τους ποδηλατόδρομους και άλλα θέματα που αφορούν αποκλειστικά θέματα σχετικά με την ιστορική κληρονομιά ή την υγιή και ποιοτική διαβίωση του πολίτη.

Δεν οργανώνονται όμως και δεν διαμαρτύρονται έντονα, ούτε κάνουν δημοψηφίσματα, για την κατάσταση των πεζοδρομίων, για τα αγριόχορτα που τα καλύπτουν και τους ακαλαίσθητους χώρους που επικρατούν σε όλες τις άλλες περιοχές πλην του κέντρου.

Δεν αντιδρούν ούτε για τη άθλια παραθαλάσσια περιοχή του Δήμου Καλαμαριάς, για τις ουρές και τις μεγάλες αναμονές στα νοσοκομεία, για την έλλειψη σημαντικών θέσεων εργασίας για τους νέους, για τη βελτίωση του κυκλοφοριακού, για την έλλειψη οργανωμένων θέσεων πάρκινγκ, για την καθαριότητα όταν γίνονται βουνά τα σκουπίδια.

Δεν αντιδρούν επίσης στις φθορές και τις καταστροφές των αναρχικών ομάδων στα πανεπιστήμια της πόλης μας, για τη γραφειοκρατία και τις μακροχρόνιες δικαστικές αποφάσεις, για τις πολεοδομικές αυθαιρεσίες που παρατηρούνται στις παραθαλάσσιες κυρίως περιοχές, για την εμφάνιση έντονης ανασφάλειας και ανομίας στην πόλη, για την ανάγκη Μητροπολιτικής Διακυβέρνησης της πόλης όπου θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος υπεύθυνος ηγέτης για τα θέματά της κ.ά.

Η μη αντίδραση στα σοβαρά προβλήματα της καθημερινότητας, και η αντίδραση μόνο για τα μεγάλα έργα και αποφάσεις που μπορούν να “κτίσουν” την οικονομική θέση της πόλης, επιδεινώνει συνεχώς τις οικονομικές συνθήκες της Θεσσαλονίκης και ενισχύει τη γκρίνια και την απογοήτευση, και επιβεβαιώνει την παροιμία “όπου φτώχεια και γκρίνια”.